تحصیلات دانشگاهی یکی از عوامل بسیار مهم توسعه اجتماعی-اقتصادی کشورهاست و اعضای هیأت علمی برای اینکه در این فرایند نقش خود را بخوبی ایفا کنند می بایست بر دانش و مهارتهای مربوطه تسلط داشته باشند. این دانش و مهارتها به دلایل گوناگون ممکن است با شایستگیهای بدو استخدام استادان متفاوت باشد. لذا هدف اصلی این پژوهش بررسی برنامه توسعه حرفه­ای مستمر اعضای هیأت علمی و شیوه پاسخگویی به آن­ در دانشگاه­های شهر اهواز به روش ترکیبی تبیینی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه اعضای هیأت علمی تمام وقت دانشگاه­های شهر اهواز تشکیل دادند که به اقتضای روش پژوهش، در بخش کمی با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای تعداد 341 نفر، براساس جدول مورگان انتخاب شدند. در بخش کیفی با استفاده از روش نمونه­گیری هدفمند -موارد مطلوب- تا زمانی که اشباع نظری حاصل شد، فرآیند گردآوری داده ادامه یافت. داده­ها در بخش کمی با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته توسعه حرفه­ای مستمر با ضریب پایایی 89/0 و در بخش کیفی مصاحبه نیمه ساختمند، جمع آوری گردیده­اند. نتایج پژوهش نشان داد به طور کلی 12 راهبرد برای توسعه حرفه­ای ­اعضای هیأت علمی مورد استفاده قرار می­گیرد. گرچه راهبردها می توانند باعث تحقق اهداف مختلفی شوند اما در دانشگاه­های مورد مطالعه تأکید بیشتر بر توسعه مهارت­های آموزشی و پژوهشی است. همچنین یافته ها نشان از ناکافی بودن فرصت­های توسعه حرفه­ای اعضای هیأت علمی، پیچیدگی واکنش اعضای هیأت علمی به استفاده از راهبردهای توسعه حرفه ای، تأثیرگذاری مثبت فعالیت­های توسعه حرفه­ای مستمر بر فرایندهای مختلف دانشگاه و رویکرد متفاوت دانشگاهها برای استفاده از راهبردهای توسعه حرفه ای می باشد.

هدف کلی این تحقیق بررسی و شناسایی راهبردهای مناسب توسعه حرفه ای اعضای هیات علمی دانشکده های کشاورزی می باشد. این تحقیق به روش پیمایشی انجام شده است و از نوع توصیفی - اکتشافی می باشد. جامعه آماری این تحقیق را اعضای هیات علمی و استادان دانشکده های کشاورزی دانشگاه های دولتی ایران تشکیل می دادند. زمان انجام تحقیق سال تحصیلی 85-1384 می باشد. تعداد کلی جامعه آماری این تحقیق 1190 نفر بود و برای جمع آوری داده ها و اطلاعات از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی استفاده شد. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 120 نفر برآورد گردید. ابزار این تحقیق پرسشنامه بوده است. جهت روایی پرسشنامه از طریق پانل متخصصان مشتمل بر اعضای هیات علمی کشاورزی دانشگاه تهران اقدام شد. آزمون مقدماتی و اعتبار پرسشنامه از طریق تکمیل 30 پرسشنامه به عمل آمد و ضریب آلفای کرونباخ (0.90) محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از نرم افزار SPSS:WIN بهره گرفته شد. بر اساس بررسی اسناد، تجربه ها و مطالعات پیشین، راهبردهای توسعه حرفه ای با توجه به قرابت و نزدیکی موارد و متغیرها در 6 دسته راهبرد کلی طبقه بندی شدند: راهبردهای معمولی (رایج)، راهبردهای درون دانشگاهی، راهبردهای بین دانشگاهی، راهبردهای مبتنی بر ارزشیابی، راهبردهای حمایتی دولتی و راهبردها و برنامه های مبتنی بر یادگیری مجازی. نتایج تحلیل عاملی از بین متغیرهای تحقیق، 36 متغیر را در 5 عامل کلی دسته بندی نمود که 5 عامل مزبور در مجموع 75 درصد از واریانس کل را تبیین نمودند. این عوامل عبارتند از: 1) عامل زمینه سازی نهادی (21.16%)، 2) عمل تسهیلات حرفه ای (20.91%)، 3) عامل اطلاع یابی حرفه ای (13.06%)، 4) عامل انگیزه مندی حرفه ای (11.88%) و 5) عامل یادگیری حرفه ای (7.93%).

راهبردهایی مانند گسترش نقش ها، توسعه انجمن ها، مستندسازی، تعیین ابزارهای مناسب اندازه گیری، تعاریف مشخص و دقیق، تشکیل تیم بین حرفه ای، برخورداری از حمایت مدیران، گسترش خدمات پرستاری در جامعه و آموزش های بین حرفه ای می تواند نقش مهم و مؤثری در استقلال حرفه ای پرستاران داشته باشد. Papathanassoglou و همکاران در مطالعه خود بیان کرده اند که یکی از راهبردهای مهم توسعه استقلال حرفه ای، توسعه نقش های حرفه ای پرستاران است (1). پرستاران جهت دستیابی به هویت حرفه ای مثبت و توسعه استقلال نیاز به بهبود تصویر عمومی و کسب موقعیت قوی تر در سازمان های مراقبت بهداشتی دارند که از طریق افزایش حضور خود در مجامع علمی، حرفه ای و سازمان های تخصصی پرستاری مقدور است. سازمان های تخصصی پرستاری بایستی با استفاده از استراتژی ها و همچنین تدوین قوانین در جهت قدرتمندتر کردن هویت حرفه ای و دستیابی به استقلال در پرستاران اقدام نمایند...

با تغییر پارادایم توسعه از کلاسیک به نوین، توسعه پایدار و از جمله مسایل زیست محیطی تبدیل به ارکان اصلی توسعه شده است. در این میان افزایش آگاهی مردم جامعه نسبت به اهمیت مسایل زیست محیطی در قالب توسعه پایدار در جهان از ضریب بالایی برخوردار شده است. به طوری که سازمان های بین المللی مختلفی در این راستا تلاش می کنند که از جمله آنها یونسکو می باشد. این سازمان با تشکیل نمایندگی هایی در کشورهای مختلف سعی در تشویق کشورها برای تدوین راهبردهای توسعه آموزش توسعه پایدار دارد. برای این منظور توجه به ویژگی ها، پتانسیل ها و دانش تجربی و بومی در زمینه ملی توسعه پایدار، آموزش از اهمیت بالایی برخوردار است. در این راستا مطالعه ای، که بخشی از پروژه ای تحت عنوان"تحلیل برنامه ها و سیاست های فرهنگی، اجتماعی و زیست محیطی ایران در برنامه چهارم با توجه به اهداف و طرح اجرایی دهه ملل متحد برای آموزش در خدمت توسعه پایدار (2005ـ 2014)" است و با حمایت های سازمان ملل و توسط کمسیون ملی یونسکو در ایران انجام گرفت، به تدوین راهبردهایی برای آموزش توسعه پایدار با مشارکت 60 نفر کارشناسان و استادان خبره در زمینه مسایل توسعه پایدار و محیط زیست با فن SWOT نمود تا بتوان از نتایج آن به عنوان راهبردهای کلیدی در برنامه های توسعه ایران استفاده کرد. یافته ها نشان می دهد که به منظور تقویت و توسعه آموزش حفظ محیط زیست و توسعه پایدار در کشور، راهبردهای تهاجمی به همراه به راهبرد فرعی دیگر بایستی به صورت یک بسته راهبردی با یک زمانبندی مشخص توسط نهادهای محلی و مردمی و با تقویت سیاست ها، قوانین، رویه ها، مقررات از طرف مدیران دولتی نخست با اتخاذ راهبرد تهاجمی و سپس به ترتیب بازنگری، تنوع بخشی و تدافعی مورد توجه قرار گیرد.